SEVECEKSEN YÜREKTEN SEV ÇİÇEKLER GİBİ
Yusuf Yılmaz
Bakıyordu serin serin ama derin.
Sesi bir kadife kadar yumuşaktı.
Bir kartal gibi kolluyordu onu;
Sanki kanatları kaplamıştı bütün göğü.
Yüzü gülüyordu ama içi ağlıyordu.
Seviyordu toprağını, ekmeğini, tuzunu, biberini…
Her birisi açmayı bekleyen tomurcuk pıtıraklarıyla doluydu.
En derininde de en son açacağı en çok sevdiği tohumu saklıyordu.
Yayılmıştı gönül tarlasına ve zamana.
Her mevsimde açan çiçekleri vardı.
İnci tanesi gibi sıralamıştı onları.
Ayrık otlarda bile ismini bilmediği çiçekleri vardı.
Güneş ışığı nelere kadir değildi?
Ne yandan vurursa vursun
Ne yandan yana kayarsa kaysın, toprağa,
Her yörüngede,
Yıldızlar gibi parlıyordu atom taneleri, sonsuzlarca.
Zalim kum taneleri arasından,
Çıkarıyordu başını,
Hainlere kafa tutan kahramanlar gibi çiçekler.
Kimisi şefkatle kucaklaşıyordu.
Kimi neşeyle kimi nazlı nazlı…
Üçü bir araya gelse
Daha güçlü hissediyorlardı kendilerini.
Çoğalıp nar taneleri gibi ateş renginde top top…

Ayrık otlar vardı aralarında;
Çiçekleri çok güzel görünüyordu ama zehirliydi.
Kimisi aç gözlüydü.
Kimisi ileri atılınca kaptırıveriyordu boynunu aç kurtlara.
Kimisi
Çalışkan karıncaları kovalıyordu korsanlar gibi.
Hepsine, herkese yetecek kadar azık vardı.
Tanrı ayırım yapmadan yağdırıyordu yer yüzüne.
Güçlü olan zayıfı yiyordu.
Çiçekler öyle değildi
Vicdanlıydılar çünkü
Yürekten seviyordular bir birlerini.
Onun için hakça paylaşıyordular Tanrının verdiğini.
Hırpalanmış kuşlar, deniz kuşlarını kovalıyordu;
Nerede doğduysan oraya git dercesine.

Her şey parçalanıp çoğalıyordu,
Biz görmüyorduk.
Belki yıldızlarda bölünüp çoğalıyordur.
Her yıldıza bir insan
Her canlıya bir yürek
Ve her yüreğe bir çiçek…
Kimisi aklıyla kimisi içgüdüyle kimisi de rüzgarın önünde…
Kimisi iyilikle kimisi kötülükle kimisi vicdanıyla.
Ama yalnızca çiçekler sevgiyle..
Çiçeklerin de kalbi vardır.
Seveceksen çiçek gibi yürekten seveceksin.
Kokusu gibi sevmesi de sahici olsun.
Seslendir belli et.
Kuzuların melemesi gibi taptaze
Ve gülümseyerek…