ferman-ı karga kalemi ikiye bölmüş
sağlamasını geriyi üzerek buldum
ortak paydamız dağına kavuşunca
yorgun güreşçiler yağlanmayı unutmuş
bir ağacın halkasız kuruması
ifadesiz bir suçun duygusuydu içimdekiler
semt pazarına
benim pembe terliklerim
senin siyah yalnızlığınla gitmişiz de
eksildikçe portakalın kanlısını almışız
ben, kurbanlar görmeye alışkınım
en son sevgimin boğazına sarılınca
narinmiş mezbuh elimde kaldı
sen kazdıkça toprağının
en ölüsü de oldum
bir katil de
içtiğim su ne çabuk dönüşüyor
tövbe et diyen bir anne sesine
sen şimdi bir ziggurata vurgunsundur
ölülere ölüler ikramın
inancım oracıkta vuruldu
sabah namazına müteakip bir tabutum
mevsimlik işçiler, Etrüskler, Tanrı kapıları
hepsine bir parçaydım da
bir sana uymadım
gayrı ağlayan saçlarımda biçimlenen
ve kışa gömülen bir sancıyım.