2
Yorum
10
Beğeni
5,0
Puan
510
Okunma
ölmek gibi bir bahanesi vardı ömrümüzün...
yetişmek için
yalın ayak koşuyorduk oysa
zemheri vurmuş bir toprağın
çözülen buğusu gibiydi aşk
gün değerken
bir kardelenin gözyaşından çıkarılan
men edilmiş sözcükler gibiydik bir lugatten
ne varsa sevdaya dair asi
ne varsa saf, yorgun ve yaralı
bilemedim...
ayaz sular sarındım yaralarıma
çıplak ayak ateşlere dolandım
her vebalin günahı bendim
namluda şakaklarım
kalemim gözlerine dair bir masalda kırık
bilemedim
dilim cam kesiği bir yarada kanıyor
ve şimdi
kimsesiz bir şiir gibiyim
sev beni..
FATİH ŞAHİN IŞIK
ŞAHBEYİT
5.0
100% (7)