Ne haline bakmalı insan, ne de zamana
Zaman dediğin de saklıdır küçücük anda
Vermeli emeği yerinde, durmalı bazen
Yarına umut dediğin, dünde esasen.

Tıpkı ekmesi gibidir tohumu çorak toprağa
Sen yeterki az az sula, sonu hayrola
Bir de bakmışsın ki zemin neler sunuyor
Dallarına o tohumun kuşlar konuyor.

Bugünler yaşanmaz ise, yarın anlamsız
Boşa harcanan herbir gün inan faydasız
Yarın dediğimiz meçhul, hayaldir zihinde
Gerçeğin peşinde koşanlar iner zemine.

Şunlar olsun, bunlar gelsin sözleri koftur
Var olanlardır sahici, gerisi boştur
Anı yaşamak gerektir, değmek hayata
Yarın bellidir bugünden, işte parola.

Ertelenen hayatlar var, yok ki dönüşü
Doğrudan yaşamak verir hazzın özünü
Umutları da besleyen yaşanan gündür
Yarını yaşamak denen, bugünle mümkündür.

Yaşamak ertelenmemeli, yarın bilinmez
Hayattan kopuksa eller, asla hissetmez
Değmelidir tebessümle yaşanan güne
Yarınlarımız kalır bize, gitmez meçhule.
Oğuzhan KÜLTE