İnsanoğlu fâni, giden dönmüyor
esbabı sorarken, söz uçtu gitti
gönül içten yanar, ateş sönmüyor
mızrabı ararken, saz uçtu gitti

Dostlar birer birer, ukbâya göçtü
kimiler varlıklı, kimi muhtaçtı
kanaat insanın, başında taçtı
tavuğa bakarken, kaz uçtu gitti

Saçlarım kırlaşmış, sakal bembeyaz
gönül gezmek ister, ilkbahar ve yaz
yaşımı beğenmez, bana bin bir naz
kaşımı tararken, göz uçtu gitti

Varıp mekân tuttuk, serin yaylada
hemen ahbap olduk, soğuk suyla da
fırtına patladı, bu vâveylâda
sofrayı sererken, tuz uçtu gitti

Dağın heybetinden, bir tema çaldım
gözüm yücelerde, şiire daldım
cinasa, uyağa, takılıp kaldım
biçimi kurarken, öz uçtu gitti

Mevsim döndü dağlar, mora büründü
savrulmuş yapraklar, yerde süründü
haşmetli çınarlar, üryân göründü
baharı anarken, güz uçtu gitti

Gençliği bıraktım, kırk yıl geride
ömür bîtâb düşmüş, uyur beride
gönül söz dinlemez, aklı peride
belime off derken, diz uçtu gitti

İdris Esen, Ocak, 2021, Erenköy