bir miraç gecesiydi,
bir sela yükseldi minareden,
"zulüm verme nefsim" diyordu içten,
bende irkildim derinden,
yeter zulüm verme nefsim...

bak gökkubbe kurulmuş üzerine,
dağlar dikilmiş kazık yerine,
su konmuş bohçana azık diye,
düşünüp akletmez misin nefsin?

ezanlar dolmuş karıncanın yuvasına bile,
yaradandan bil sevgiyi yaradılana öte,
karartmasın gözlerini zalim gece,
görmemek için gözünü kapama nefsim.

açtı doymadı gözün senelerce,
ben yüceyim dedin kendi kendine,
gökyüzünde binlerce yıldızlı bir rütbeye,
hâlâ neden boyun eğmezsin nefsim?

yaradandır padişah, sende köle,
fayda vermez bu inat kendine,
sana dogru uzanan miracın gecesinde,
yeter artık tak koluna kelepçeleri nefsim...

"hiç düşünüp akletmez misiniz?" der kur’an,
senden habersiz akıp geçiyor zaman,
"tövbe et bağışlarım "’ der o sultan,
gel merhametliler merhametlisinesığın nefsim...

İSHAK SAKA