SONRASI.…

Kırılmış bir yürek, biraz gözyaşı, fazlasıyla hüzün, öfkeli uykusuz gecen geceler ve boş kalan bir sol yanın.
Gözlerin baksada etrafını boş görüyorsun.
Kalbine bir ağrı saplanır,hiç bir yere sığamazsın
Duvarlar, üstüne üstüne gelir.
Çekemezsin hiçbir sesi, hiçkimseyi.
Sen kendine ağır gelirsin.
Telefonun sessizliği, gecmeyen saatindeki dakikalar; onun yokluğu yüreğine oturmaya başlıyor…
Kendini oyalamaya çalışırsın.
İstesende bir şey yiyememe, hep tokluk hissi,
Sonrasımı çay sigara; çay sigara...

Ve zamanla yüreğinde bir durulma başlar,
öfken ve kırgınlıkların yavaş yavaş kaybolur.
Dostların telkinde bulunur nasihat eder.
Onların söylediği bir söz gazetede okuduğun bir cümle, isminin geçtiģi bir film seni yine ona götürür…
Nihavend şarkılar onu anlatır, şiirler onu yazıyor zannedersin…
Beraberken güldüğün espiriler gelir aklına.…
Bir kere dağıtıyorsun işte, onca gecen yılları duygularını, hayallerini ve kendini;
bir daha toparlayamıyorsun…
Toparlanmak istersin ama zaman alacaktir.
Derler ya "zaman her şeyin ilacdir" zamana bırakırsın.
Yıllar geçsede üzerinden, o yara, o suret, o günler hep oracıkta kalır.
Yüreğin hep yangın yeri, hep kıyamet, hep enkaz…
bir dahamı;
Bir daha böyle sevemezsin…(M.KÜLTE 2020)