Kim demiş ki ölüdür talihin kaleminde
Diridir her zeminde kalbe taht kuran atlar
Asalet sembolüdür hayvanlar âleminde
Tarihin her deminde mührünü vuran atlar

Mâziden günümüze ecdattan izdir atlar
İlahî yönümüze yorulmaz dizdir atlar

Engeli çok olsa da sürüldüğü yarışta
Taat vardır özünde; başını eğer atlar
Savaşta şan alsa da, huzur bulur barışta
Erbabının gözünde dünyaya değer atlar

Yollar ufka ayarsa, emsalsiz hızdır atlar
Gende Arap’lık varsa, uçan yıldızdır atlar

Cinsine Arap ya da İngiliz dense dahi
Şaha kaldıran Türk’se, bir başka coşar atlar
Cesaretin bedeli canla ödense dahi
Yük, ilahi bir yükse; dört nala koşar atlar

Yiğitin lisanınnda doyumsuz hazdır atlar
Mut’un müşkül ânında, ye’si ikazdır atlar

Gün gelir rahvan, tırıs, an alur dolu dizgin
Meydan okur dağlara, âdeta uçar atlar
Binici akıncıysa, ne yorgundur ne bezgin
Destan için çağlara sayfalar açar atlar

Tarif-i sadakata tek hece sözdür "at"lar
Burak yazıp Sırat’a, bekleyen gözdür atlar

Ne zaman nefer bulsa Kızıl Elma ülküsü
Seferin gönüllüsü, göğe kanattır atlar
Meydanı inletirken mehterimin öyküsü
Nağmelerinin süsü, bir serenattır atlar

Gah doru, al, kır, beyaz; gâhi de bozdur atlar
Gayrısına yâr olmaz; ırkıma özdür atlar.

Zamanın dokusunda nankörlük kokusu var
Onca hizmet ardından bir paye umar atlar
Gecikti... çok gecikti iade-i itibar
Ölürken gözlerini hüzünle yumar atlar

Kişnemesi göz yaşı; özde sessizdir atlar
Hak eder her alkışı; çünkü eşsizdir atlar

Mecit AKTÜRK