SAVURDUM KÜLÜMÜ

Yine bu akşam bir mektup aldım
ucu yanık
satırları sen kokan

ve penceremden sensizliğe sızan bir çigan

duydum namahreme öptürmüşsün dudağını
sensizliğe haykıran taş duvarlar bile utancından buz kesmiş
vallahi içimi yaktı kızlar manastırının karanlık yüzü
gölgeledi tüm imgelerimi

oysa ben uykuyu kirpiğimden asıp
bu gece de katili olmuştum sensizliğin

geleceğini yazmışsın
kim bilir belki bir kuşluk vakti
hani kaç gece geçti
yoruldum beklemekten

çağırır kirpiklerim ferfecir vakti ölüm uykusuna

içtimaya geçti aşk’ı anan bütün harfler
imam son duasını okudu

bilesin
mansur gibi beni de yaktılar aşka
ve külümü savurdular dicle sularına
sana sunacak bir naaş bile kalmadı geride

mahşer günü hesabı sorulursa sensizliğimin
merak etme
olmayacak şikâyetim

beyhude cümleleri affederek
aşkta ayrılıkların suçunu ben üslendim

ve sensizliğe ölüşümü
bugün savurdum külümü
gözün aydın

Efkan ÖTGÜN TT