Ömür yelkenlimle, anılar denizinin,
Çocukluk limanına kanatlandım dün gece.
Sonsuz ufukların koyu maviliğinde,
Reco Abi çıkageldi karşıma.


Ah Reco Abi ah!..
Film karesinden fırlayıp da
Gerçek hayatın ortasına düşmüş gibiydin.
Boy pos sende,
Yakışıklılık sendeydi.


Duruşunla güven verirdin.
Herkesin yardımına koşan sendin.
Ağzın da iyi laf yapardı doğrusu.
Sen konuşurken, seni dinlemek,
İçimi aydınlatırdı.

Büyüyünce senin gibi olacak,
Senin gibi bakacak,
Senin gibi konuşacak,
Senin gibi adım atacaktım.

1974’ün bir ağustos akşamı,
“Reco’yu arka mahallede uzatmışlar” dediler…
Minik yüreğimden bir şeyler koptu sanki o anda.
Olamazdı!..
Koca yürekli o dev adam,
Ölemezdi!..
Çocukluğumun kahramanı,
Reco Abi ölemezdi!..

Koştuk mahallenin çocukları.
Ben yedisindeydim,
Sen olsa olsa otuzunda.
Babam yaşındaki Reco Abi,
Arka mahallenin,
Çıkmaz sokağında,
Yatıyordu boylu boyunca.

Gözümde sicim gibi yaşlar,
Kalakaldım başında.
Onu son gördüğümde,
Sırtında kanlı bıçak,
Yüzünde tebessüm,
Gözlerinde ise
Yiğit bir meydan okuma vardı,
“Kalleş” gelen ölüme.


Bulunamadı, katil ya da katilleri Reco Abi’nin.
Dedim ya, mert adamdı Reco Abi…
Haksızlığın karşısında,
Haklının yanındaydı.

Kim bilir kimin,
Haksız dönen tekerine,
Çomak sokmuştu?

Zalimin zulmüne,
Haksızın zalimliğine,
“Dur” diyecek yiğit Recolar,
Ölmekle öldürülmekle,
Bitmeyecekti...