Gözün Aydın Deliriyorum

Şimdi kekik kokulu tarlaların içindeyim.
Ayağımda şalvarım ,başımda yemenimle...
Rüzgar aynı rüzgar yine,güneş aynı güneş.
Yağmurda yağmasaydı seni hatırlatmak istercesine.
Serpiştirdi Rahmet yanaklarımdan süzülen gözyaşımı silmek ister gibi.
Sen gibi...!
Güçlü ol derdin, hep dik dur.
Sonunda öğrendim canım yanarak...
Bak pitırak dikenlerine yalın ayak basıyorum hatta.
Anladım ki insanın canını en çok sevdiği acıtırmış.
Şimdi korkusuz cengaverler gibi atlıyorum herşeye.
Biliyorum ki en büyük korku sevdiğinin kaybıymış.
Daha bir anayım şimdi.
Daha bir merhametli.
Ama bir o kadar da acılara dirençli...
Canıma dokunan her şeyin canına okuyorum,
Canımın sen olduğunu öğrendiğimden beri...
Uzak duruyorsun ya ,canım acıyor benim.
Ve;
hiç kimse bu denli acıtamıyor canımı endişelenme...
Gül diyordun hep gül...
Gülmek için bahaneler arıyorum şimdi.
Şu dağ,şu tepe ,şu ihtiyar koyunun aksırmasına bile gülüyorum.
Evet gülüyorum...
Deli deli gülüyorum.
Yetmez mi bu ağlayışlar diyerek belki de delirerek gülüyorum.
Gözün aydın deliriyorum.
KRALiCESULTAN