yalnızlığım neden ki
hep sessizliğin zifiriyle koyun koyuna
bir tek soluk yüz
hüzünlerini toplayıp da duruyor bağrında
yüreğim ise olmayan kanı akıtıyor
damarı tamamen boşaltıyor
camlarda aksi görünen o karamsar yüz
bir cansız siluetin ta kendisidir aslında
çalı çırpı ile komşuyumdur o anda

solgun bir çift aşina göz
göz göze gelişte de kalınca
birbirlerine hüznü boca ederler
aynaların aldatmacasında
kimsesizliği yoğuruyordum
o an göz yaşlarımın yağmurları ile
öz sesime bile muhtaç olduğum o anda

ben kadere bir küs mahkumuysam
el aleme de ne ki bundan
suskunluğum yalnızlığıma kaynaklı
işleri düşen birileri de yok ki
güne yaban kalınca
geceler hep sorgu sualde
geçmişin nankörlüğünü düşündüğüm o anda

bir umut türetmem lazım bu geceki aydan
yoksa çökecek tümden mazim gırtlağıma
ben gecenin koynunda debelenirken
sükûtu hüsrana uğramak benim işim
hep geçmişi çekerim tespih gibi
ben yana yana
mehtabın gecelerime konuk olduğu o anda

kuytu köşelerde çekerken çile
en katı ihanetler bedenimi dondurur durur
kimsesizliğime merhem yerine neşter olur
yerin altı döşek yerüstümde yorgandır
hicranlar içimin içine düştüğü vakit
sol yanımsa hepten çoraktır o anda

bazen kızgınlığım sabrımı
yakar da kavurur
sus pusun yerine naralar dadanır
yer gök inler feryadımdan
isyanlar ruhumdan fırlayıp da çıktığı o anda

o anda da
ne geçmiş kalır ne de bir gelecek
şafağın bile dağlara doğduğu o anda…


(02.01.2020) AZAP.. (Kadri Atmaca)