Bir ağacım vardı;
Sokağın hemen ilerisinde kimsesiz,
Kimse satmadı bana onu;
Ya da kimseye para vermedim,
Benim olsun diye.
Tırmanırken bacaklarım, kollarım yapış yapış,
Ben tatlı çocuk olayım diye mi salıverirdi reçinesini?
Çok sordum söylemedi.
Yapıştırıverirdi her yanıma…
Annem kızardı tozlara bulanınca,
Yıka yıka çıkmıyor diye bacaklarımdan.
Ben ona su verirdim, biliyor musunuz?
Evden getirirdim hem de.
O da bana Ağustos ayında yemişlerini…
Hem de her sene…
Önce o benimdi, sonra ben onun,
En sonra da arkadaşım…
Söz verdik beraber büyüyeceğiz diye…
Ama biz taşınınca o gelemedi benle…
Ne de olsa ağaç..
Bekle beni geleceğim diye söz verdim,
Çocuktum arkadaşımı görmeye gidemezdim.
Büyüyene kadar da bekledim..
Gittiğimde onu göremedim.
Yerinde bir apartman vardı…
Cevap bile vermeyecek kadar kibirli…
Ona da arkadaşım mürdüm nerede diyemedim.

Kemal Yılmaz