Kendimde görmediğim resmimdeki hevesi.
Yazdığın na’tının sözlerinde sen varsın.
Unutur mu yüreğim, kar beyazı nefesi.
Bu karışık ömrümün, düzlerinde sen varsın.

Bir içli güfte gibi, yapışmışsam diline.
Gönlüm çoktan alıştı, senin garip haline.
Sözlerin yel estirir, savrulurum külüne.
Yürüdüğüm yolların izlerinde sen varsın.

Ürperen sarı tüyüm, diken diken ayakta.
Bırak gamla kederi, aklım dimağım şokta.
Bir yokla yüreğini, var mı benden bir nokta.
Gizemli bakışımın, pozlarında sen varsın.

Kaç oldu ki saymadım, başımı dönderdiğin.
Lafımı bile bile, çevirip sündürdüğün.
Türlü türlü acını , soğutup dindirdiğin.
Dertlerin çözümünde, özlerinde sen varsın.

Seni nasıl kandırıp verdilerse yanıma.
Çöktün durup dururken, girdin gönül hanıma.
O da yetmiyor gibi, niyaz ettin canıma.
Birisi’ nin yemyeşil, gözlerinde sen varsın.


zekeriya duman