VE ZAMANSIZ YOKLADI BU BELA İKİMİZİVE ZAMANSIZ YOKLADI BU BELA İKİMİZİ karlı dağlara düştü sevdamızın izleri saçımızda aklarla soğuk buz gibi ölüm kaçırdı keyfimizi donmuş şafak yelleri ve zamansız yokladı bu bela ikimizi… gözlerimde belirir bir acaip ürkeklik ihtirastan yol yaptım mahşere gider sızı felek yan çizdi diye tepemizde namertlik yağmur taneleriydi karların sinesinde her damla kurşun gibi delip geçti gönlümü bir anda geldi ecel sensiz tattım ölümü bu sonsuzluk içinde kaybettiğim yönümü ayın ışığındaydı görünen ayak izi…. rıhtıma yaklaşırken suyu yaran gemiler sessiz ve titrek yoklar suları ince ince sokuluyor zamansız içimize usulca martılar uyanmıştı sessizce ürpertiler öylece yol alındı gece boyu ezgiler…. bir sarhoş narasında üşürken yan sahilde sokulduk nefesine korkunun ötesinde… nabzında atıyordu martı süzülüşleri çarparken dalgalara alabora yürekler bana senden hatıra hiç bir anı kalmadı Gece gözümde yanan gemici fenerleri vurgun yediğim sendin tükendi tüm ümitler… |