Yıl 2015. Mekan yeni ve gösterişli, rengarenk sandalyeler, aksesuarlar... Temiz giyimli garsonlar , etrafında pervane...Canlı müziği de olan, bir cafe sahibi artık kocam. Kalabalığın içinde yok olmaya tohum atmış bir ego var tabi o çerçevenin içinde ... Sadece ben ve para diyen bir ego....
O yeni renkli sandalyeler de otururken bir gün,onun o boş bakışlarına takıldı gözlerim. Dalıp gittiği yerleri biliyordum , içinde ben hariç varolan dünyasını... Yanındaydım ama yoktum. Aramızda onbeş yaş fark vardı.Ben aşıktım ya da öyle sanıyordum.Deli dolu yaşamak istediğim ne varsa kaldı içimde. Şimdi bakıyorum aşkın tanımı bile yok bende.
O an içimden geçenlerin kelimelere yansıması,ve sanırım içten ayrılık kararı aldığım ilk an o zamandı.Yalnızlığımı bu kadar net hissettiğim , o boş bakışlarda dahi yer bulamayışım. İçimdeki ilk elveda ile buluştuğum gün ....