Yalnızlığın yüzüne döndürüyorum yüzümü
Tarikatlara derviş oluyorum
Nefesime bir ayna satın alıyorum sırat köprüsünden
Ayaklarıma bir boyunduruk
Tanrının gizli köşelerini yokluyorum
Bakıyorum her dokunuşunda ben varım
Bakıyorum her uykusuzluk bir mahpus
Şafak yangınına çıra oluyorum…
Hücremde tufanlar yaratıyorum akşamları
Ellerimi bir sürahi gibi dayıyorum alnıma
Körpe umutlar yaratıyorum kanımdan
Kıyılarıma açıyorum süt beyaz yelkenlerimi
Üstelik mavisiz duramam biliyorum
Kuytu köşelere bırakıyorum yeşermeye göçebe tohumu
Kitapsız bir ozanım bitimsiz acılar sağıyorum…
Her gece yalnız demliyorum çayımı
Geceyi bırakıyorum dipsiz karanlıklara
Kendime bir avuç ışık almıyorum
Bir tutam hüzün çiziyorum duvarlara
Her gece yetim kalıyorum ıssız yollarda
Mendilimin ucuna bir iz bırakıyorum
Bileğimden kan döküyorum üstüne
Uzak dostlara selam gönderiyorum
Bozulmaz bir güncenin yaprakları gibi
Kederden derviş kanatlarımı çırpıyorum…
Aklımla duyularımı yan yana koyuyorum
Dingin imgeler damıtıyorum suskunluğumdan
Pırıl pırıl gündüzler yaratıyorum dilsiz sular
Ölümden kayalar koyuyorum önüme
Elleri zehir zıkkım bağlar
Güneşi akıtıyorum mor ovalara
Köşesine çekilmiş akıllı bir deliyim
Usturayla kazıyorum günahlarımı…
Ağrılar kuşatsın diye gözlerimi geceden hazırlıyorum
Bir öfkenin sözleri zorluyor içimi
Yatağa yattıkça azgın bir sel oluyor gövdem
Gündüzden kalma hüzünlerle yarım uykulara varıyorum
Kitapsız bir ozanım ben yazılarıma imza atmıyorum
Hepsini size bırakıyorum ey insanlar
Kendime bir şey almıyorum.