1
Yorum
10
Beğeni
5,0
Puan
796
Okunma
Sensizliğe ağladı şehrim
Yokluğuna seslendi dilim
Hiç duymayacağın kadar uzaktın
Bir tesadüf kadar yakındın yine başucumda
Bir rüya gibi kayboluyordun karanlıkta
Adınla sesleniyordum, duyuyordun
İzi kalıyordu dokunduğum eşyalarına
Yerli yerindeydi her şey
Bir tek sen yoktun
Aynı şehrin, kimsesizliğinde
Her yıla bir tesadüf
Her şehrine gelişimde ise
Doluyordu yokluğun gözlerim seni ararken
Yaz akşamları oturduğumuz balkon bile ıssızdı
Anılar gözümde yağmurlara dönüşüyordu
Her şey aynıydı, yıllar geçmiş olsa da üzerinden
Bir sen yoktun,
Bir tesadüfün insafına kalmıştı vuslatımız...
Müzeyyen Sabah
5.0
100% (5)
Cevap Yaz