içimde eriyip yiten bir şeyler var senle birlikte
can çıkar gibi boğazımda , acıtarak
bitiyorsun, tüketip bahar soluklarımı
yazları mavileri ile alıp sürükleyerek
güneşin göğsünden kopararak
gidiyorsun

ardında yemyeşil bir ağaç
birden dökmüş yaprağını
nisan iken kasım’a çevrilmiş mevsim
daha sallanıyorum sanırken
çocuk salıncağında
dağları aşarken buluşum kendimi
sensiz tek başıma
görmüyorsun

bilmiyordum yolların bu denli ıssız
bu denli karanlık olduğunu
gözlerimde kalacak sanırdım bakışların
yaramaz çocuklar gibi kıpır kıpır
yerinde dur’a’mayacaktın her merhabada
yere düşmeyecekti
gülüşün

diyecektin, yüreğimin içinde aşk var
şu ayağımızın dokunduğu taş kadar gerçek
bir çiçeğin açışı, suyun akışı gibi
öyle olağan olgunlaşır kalbimizde, öyle büyür
insanadır filizlenmesi, çoğalması, azalması
ferhad’dır dağı deldiren aşk
yol, deniz, ırmak, gök
yanağımda derinleşen çizgi
dokunduğum

gidiyorsun
birden tersine akıyor, bulanıyor su
günler kaybediyor sensiz sihrini
siyaha dönüşüyor güneş
görüyorum, mavinin üstünde benek var

kurtçuklar sarmış yemyeşil ağacı
bir çıkış yolu kalmamış
iki dağ arasında
gürzünü bırakmış ferhad!
buz tutmuş
sensiz yaz!..

05. 02. 2015 / Nazik Gülünay