Bu nasıl karanlık
Bu nasıl gece
Köpekler uluyor kuytularda
Ucuz şarap ıslatıyor gırtlağımı
Bir otomobil kayıyor yokuş aşağı
Üzerime siniyor egzoz dumanı
Sanatçının üretken olmadığı saatlerde
Kargalar tünemiş dallarına
Çığlık çığlığa yapraklarını dökmekte ağaç
Panzer homurtuları arasında
İleride topluluklar
İleride kalabalık
Baygın ışıkların altında
Dertleri aşk ve romantizm olmayan
İri yarı tıraşlı adamlar
Önlük giyip-beyazdan
Kompozit takıyorlar
Bakışlarında foton kadar küçülmek
Işık olup uzaya savrulmak var
Nükleer bir aktivite
Arşimet’in kaldıraçıdır istedikleri
Mümkündür ceplerinde sadece
Somun ve civata var
Ellerindeki madeni kullanıyorlar
Basamıyorum baba gibi güvendiğim toprağa
Gidemiyorum atom çağında sergilere
Gidemiyorum tiyatroya
Sokak gümbürtülerine doymuş kulaklarım
Bir müzik dinleyemiyorum
Beethoven ya da Bach’dan
Keman çalan kadınları özlüyorum
Boyalı tırnaklarının arasında ince bir sigara
Birde kadınımı seviyorum
Buğdayın un olmadığı memlekette
Dirgen tutar harman yerinde
Kıt kanaat yerken ekmeğimizi
Açlık zehirli bir yılandır
Midemi kemiren faredir açlık
Yinede bu durumdan ötürü
Süt dolu bir memeyi emmek kana kana
Ya da bir akşam yemeği İtalyada
Değildir canımın istedikleri
Taş olup unutmak lazım
Hissetmemek her şeyi
Yağmuru sevmediğini düşün
Düşün toprağı sevmediğini
Bir acayip oluyorum yine
Sevişmek bile gelmiyor içimden