ey çocuk! ağlatılmış, kanatılmış, yorulmuş
kime atıyorsun taşını
bir sevgi kuşu kanatlanıyor bak
yok sayılan bir halkın ayak altından
senin al yeşil örtünden
al yeşil örtülere
onların da senin gibi çocukları var
onların da yemenileri al, yeşil oyalı anaları var
ve yine yaşlı bir anne büyüttü öğretmenleri
nice yokluklara göğüs gererek
nice katıksız ekmeklerle
katıkları yoksunluk
katıkları hüzün
katıkları acıydı

bilsen nasıl tüterdi bacalardan zehir, duman
nasıl öksürürlerdi yarası kanatılmış evlerde
eskitilmiş bir kilim gibi dururlardı ayak altında
çabalar dururlardı ellerini örmeye
nasıl feda ederlerdi can gözlerini
uykusuz gözlerle sabahları ederek
bir ışık arayarak karanlık odada

bilir misin kimi öldürdüğünü
o öldürdüğün inan ki sensin
senin kara kara bakan gözlerin
kalemi eksik ellerin, kitabın
vurursun güneşe hasret gözlerini
bölmeye yeminli, ayağından çekilen toprağı

bir zümrüd-ü anka kuşu gördün mü çocuk
cümle renkleri kanadında toplamış
denedin mi böyle bir masal kuşu olmayı
kaf dağından aşıp gelmiş
sevgi tohumları saçmış
kan rengi topraklara!..

20. 11. 2012 / Nazik Gülünay