2
Yorum
7
Beğeni
5,0
Puan
612
Okunma
Terk edilmiş bir konağın bahçesinde, kurumuş,
Yaprakları hep dökülmüş, ihtiyar bir çınarım.
Tüm gövdemi şimdi yeşil bir sarmaşık bürümüş,
Bazen onla sohbet eder, eskileri anarım.
Nerde şimdi etrafımda çiçek dolu bahçeler?
Gelmez oldu, dallarımda cıvıldaşan serçeler.
Köklerim, bu esarette en zalim kelepçeler
Ve kadere küskün, mahzun bakan kuru dallarım...
Ne gölgemde serin serin yatıp sohbet edenler,
Ne de her gün, güler yüzle bakıp, geçip gidenler
En vefâlı dostum bile gelmez oldu bu günler;
Yapraklarma şen şarkılar söyleyen o rüzgârım.
O sarmaşık, bende kalan tek yeşildir, tek candır,
Şu çürümüş gövdem ile, dik duruşum ondandır.
Sanki bana sevgisiyle can suyundan sunandır;
Tüm bedenim kurusa da, çağlar gönül pınarım.
Ünal Beşkese (2013)
5.0
100% (4)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz