Bekârken nicesiyle olan erkeğin kızın,
Evlense de mizacı aynıdır lafı duymaz,
Sonsuz bir sevgi ile katlasa bile hızın,
İki baş bir yastıkta olmayı yaşam saymaz.

Dil döktü mü dersin ki ne çok seviyor beni,
Kol kola geziyorken dahi uyutur seni,
Gözlerinin önünde reklam eder bedeni,
Sergilediklerini el görür gözün aymaz.

Benzerini gördü mü oynatır gözü kaşı,
Yaptığını anlasan gözlerin kalır şaşı,
Hiç farkında değilsin çoktan pişirir aşı,
Kucağında olsa da yüreği sana kaymaz.

Dadandığı o eski balı elden yedi mi,
Her haline bir kusur bulup da söyledi mi,
Durup düşüneceksin boşanalım dedi mi,
Bilmelisin ki daha yaşadığına doymaz.

Mizacına uyanı buldu mu öyle över,
Niyetinin farkına varsan dizini döver,
Güvene toz kondurmaz, laf vurur sayar söver,
Kafayı koyduğuna aysan da leke koymaz.

Her kime göz koyup da alamazsa tadını,
Yaptıklarını görmez lekelerken adını,
Bir gün kendi diliyle doldurur miadını,
Sanırsa yaptığını kimse açıp da yaymaz.

Dengesiz hep suçluluk duygusu ile yaşar,
Ondan yakını bilmez ama uzağa koşar,
Haddini bilmez aşar, sonunu görür şaşar,
Evdeki hesap artık daha çarşıya uymaz.