Kimden duydum bilmiyorum, iştim birilerinden
İnanmak istemedim önce,
Yalan mı yok sanki millette.
İkinci bir kişi de aynı lafı ikrar edince,
Nasıl böyle bir şey der, düşündüm kendimce.
—Beni, hiç sevmiyormuş,
Arkadaş bilip, gönül eğlendiriyormuş.

Vay be!

Duyduklarıma üzüldüğümü zannetme be gülüm,
İçimdeki sevgini zaten öldürmüştüm,
Cenaze ide kaldırdım, kırkı da geçeli yıllar olmuştu.
Bu senin son çırpınışını,
Bir kulağımdan girmedi ki, diğerinden cıksın
Sana yakışmayan bu söze, sadece gülüp geçtim

Doğrudur, seninle yaşadım o duyguları,
Ve seninle de bitirdim.
Sen, sadece Aşkımın ispatı, duygularımın deliliydin,
Sevda nehrini geçmemi sağlayan,
Çürük tahtalardan yapılmış, ahşap bir köprüydün

Artık, bir hiçsin.
Ne şimdiki sözlerin etki eder bana,
Ne de önceden çektirdiklerin.

Hiç anlamadın ki hale da anlamış değilsin,
Benim için, ne ifade ettiğini bir bile bilseydin
Ah! bir anlasaydın,
Sen,
Bir annen nın çocuğuna düşkünlüğü kadardın,
Çölde susamış birinin suya kavuştuğu ilk andın.
Gözlerine yeniden kavuşmuş bir amanın gözü,
Sevmeyi bilmeyen kalpsizin, aşkı bulduğunda ki sevinciydin,
Ama
Ama şimdi bir hiçsin.

Bundan sonra

Ben, senin için;
Kavuşamasak da, ilk ve son aşkın.
Gururla sevdayı kefenin bir tarafına,
Aşkla açıya diğer tarafına koyan,
Kolayca terk edilmesi gereken biriydim.

Sen, benim için ise,
Kimsenin yeşertmesine müsaade etmediğim,
Özenle kurutup, yüreğimin derinliklerine sakladığım,
Tomurcuklanmasına bile izin vermediğim,
Sevda çiçeğimdin.

İyi kötü güzel günlerimiz geçti,
Kirletme sevgimizi,
Büyüktün… Küçüldün… Sakın ufalma

ENES ŞAHİN