ellerimi ilk ateşleyen sendin
ilk direniş ateşini yakan işçi gibi
soluk almasını öğrettin düşlerime
ilk yakılan fitilde
nasıl indim dağlardan
yanına o büyük , o yalnız topluluğun

elinin üstüne koydum elimi
o gerçeği arayan ellerle birlikte
yüreğinin ateşinde göstermiştin ilk
Irak’ta büyüyen yangını
çıkar odaklarının yaktığı ateş
öldürüyordu çoluk çocuk tanımadan
yine görmüyordu uygar batı
batılı

yine ihtiyacım var sana
gerçek kokulu mektuplarına
söyle, sevgisizlikten çatlıyor insanlar de
sınır tanımıyor tamahlar
yine savaş rüzgarlarını saldılar doğuya
yine olan masum halka olacak
kirli postallar ezecek
temize çekecek kendini batı
saklayacak yüzünü
kanlı elinin arkasına

ellerimiz uzak uzak kalmasın
yapılmak istenen belli sevdiğim
ayırmak ellerimizi birbirinden

başka gidecek yerimiz yok
kendimize mülteciyiz
senin için döner dünya
ve o bir kaç iyi insan için
umutsuzluk deryasına dalmak niçin

elinin üstüne koydum elimi..

23. 09. 2014 / Nazik Gülünay