zaman diyorlar zaman,
her yaraya,sürülen em,
zaman zaman, düşünüyorum
zaman’ mıydı geçen
yaralara bant olan,
yüreğe su serpen,
ya da
unuttum dedirten ,
insan unutur mu ki
acı unutulur mu
acıya acıya uyuttum belki
gecelere sardım
gündüzlere astım
uyuttum belki uyudum
uykunun uykusuna,
düş’ün saklı bahçesine
uyanmayasıcıya,
belki uyur, gezer
belki gezer, uyur
dil sorar , başka bir dile
zamanla unuttun mu ?
uyuttum, belkide zamanı
durdurdum anı
ben geçtim içinden defalarca
belki içim geçti için içinden
belki de bir kaos
zaman mı geçer
yoksa
zaman durur da
insan, insanlar mı adımlar
yokuşları, çamuru batağı
düş’e düş’e
kanaya kanaya
düşten uykuya
uykudan düş’e
uyur, uyanık
zaman durur biz geçeriz içinden
bir yoldu yürüdük
bir acı suydu içtik
yaraları uyuta uyuta
insan geçer düşlerinden,
kendinden
sen zaman dersin
başkası unuttu
değil, değil
sadece dil sustu
yürek kan kaybediyor
Sibel Karagöz