Senin beni sevmene gerek yok bile
Zati sevmedinde, benimkisi laf işte
İşler işliğinden geçip gidince artık
Gitmek lazım ne varsa toparlanıp

Yolunu dahi yolsuzlardan öğrenen
Mekansızlığıyla mekanlara rakip
Sensizliğim peşimden ediyorken takip
Gören de şahit, görmeyende...

Bendeki yakınlık uzaklıktan olsa gerek
Uzaklaştıkça burnumun dibindesin
Hani burnunun dibindekini göremez ya insan
İşte şimdilerde aynen ölyesin...

Artık meydanlara meydan okuyorum
Ölü yıkayıcısının elinde ceset gibiyim
Dedim ya mekansızlıktan çekip gelmişim
Beni barındıracak yer arama artık

Hem artık hiçbirşeye benzemez bu varlık
Karanlık bile bir anlık aydınlığı ağırlar
Sesimi duyar sağırlar, körler görür beni
Hayretine hayret ettiğim bir muamma benimki...

Hem ben seninle vücud bulmuşum artık
Hiç bu et parçası gölgeye benzer mi?
Olacak şeymi kadın, Allah aşkına yapma
Beni bir et parçasıyla aldatamazsın asla

Kiminle sevişirsen ben varım yatağında
Sen gül diye avuçlarımı koklamaktasın
O gördüklerin tamamen bir madde
Mana alemin bende, bedensiz bir bedende...

Nerde söylenen son söz varsa
Altına imzamı atmak üzereyim
Son nefesle neyse, onla meşgul
Makul sebepleri yok akılsızlığın

Aklın yeri bende yok kadın
Onlar asla sen değil, senden
Çekip gitmektir bedenden aslı
Ölümü öldüren ne kadar şanslı

Hiçbirşey de birşey ya, o bir şey
Neyse o şey, farklı bir şey
Şey diyorum artık, dilimin ucunda
Yazarsam anlamı kalmayacak

Hem akan bal topraktan zehir çalar
Hırsızları bilirsin hep kendinden çalarlar
Çalarlar kapımı icra memuru gibi
Sanki seneler evveli zinaya teşebbüsten

Evet Azrail’e bir tebessümden marifet
Benim yolumu Arife tarif etmek gerekmez
Arif’te benim evliyada artık, Niye?
Ölümle evliyim ya evliya tek kelime...