O gün!
Bulutlar rengini karaya çalmışken,
Gökyüzü ağlamaya yüz tutmuşken,
Çocuklar parklarda coşkuyla oynarken,
İnsanlar her şeyden habersiz yaşamaya devam ederken,
Ben bittim, sen bittin, biz bittik!

Rüzgar esti, deniz dalgalandı!
Bin yıllık bizim imbat,
tatlı sert eserken denizden karaya,
Bir anda tsunami olup can aldı!
Hiç acımadan denizi karaya bağladı!
Hepimizin yüreğini yakarak dağladı!
Bütün ilçeler salıncak misali sallanırken,
O an yer yerinden oynadı.

Aydınlık birden karanlığa dönüşmüşken ,
Acı çığlıklar korkudan dinmiş,
Sessizliğe boyun eğerken,
Sessiz çığlıkların peşine düşmüş,
yüce gönüllüler uğraş verirken,
Yüzlerce can hayatta kalmaya çalışırken,
Ben bittim, Sen bittin, biz bittik!

Karanlığın içinden bir ses duyuldu!
Herkese bir umut, bir ışık, bir sevinç oldu.
Bir çocuğun annesine olan hasreti,
İlk olarak yemeklerinden,
Anne köftesinden mahrum kalarak başladı.
Şefkatinden, ilgisinden, sevgisinden,
Artık sarılamayacağı sıcacık kucağından uzakta.
Bir çocuğun annesine olan özlemi,
Boşluğa doğru ‘Anne’ diye seslenerek başladı.