kutsal bilinen vakitlere tutsaktım
sanki ilk çağlardan kalma alışkınlığımla
geçiyordum yüreğimin götürdüğü yere
ancak ne kadar gitmek istedimse de
en çok karanlığa yakıştım anne

gri ve siyah bir çizelgeydi kaderim
grisi yalnızlığı
siyahı ölümü andırıyordu
bu aralar kurtulmak istedimse de zincirlerimden
karanlık düşünceler mıh gibi saplanmış
çıkmıyordu aklımdan

satır satır yalnızlığın düğümlerini
okuyorum şimdilerde
gecenin en soğuk hali karşılıyor bedenimi
bir kaldırım taşının üstünde üşüyorum anne
kasvetimi
ve saymayışımı
içimdeki zaman yıpratılmışlığını
benden gidenlerin bana bıraktıklarından anla

bu senin adının geçtiği son şiirdir belki annem
hislerim dökülüyor geceye tek tek
köpük köpük dertlerim doldurmuş
kendime gidilen şu yolu
ah bir görsen bu manzarayı
ne çok kırılmışlıklar
ayrılıklar
yalnızlıklar
ve ne çok sensizlik var be anne

işte bunlardan ötürü içimdekileri hep içimde yaşadığımdan

eskimiş bir yöne çevrildi gözlerim
sustum
kutsallığın da sarınca ruhumu
dilimde sönük kaldı kelimeler
artık yazamayacağım