KARABAĞIN DAĞLARI
Yusuf Yılmaz


Kurt sessizliğinde bir gece,
Uyuyan bebeklerimi uyandırdılar.
Bedenimi bindirip vagonlara,
Sibirya Çöllerine saldılar.
Canımı alıp, kanımı içtiler.
Ama
Ruhuma bir şey yapamadılar.


Kara bir bulut çöktü,
Yüreğimin üstüne.
Esir ettiler beni boz ayılar,
Beni ayırdılar canlarımdan.
Ama
Ruhumu koparamadılar doğduğum topraklardan.


Kafkas Dağlarına bakıp bakıp,
Hayalini görür gibi oldum.
Hürriyetin maviliğine doğru haykırdım!
Neredesin Anadolu’m?

Yine sabahları tan atmadan kalkıp,
ilkbahar yeşili renkli bahçemde,
Türkü söyleyeceğim, halay çekeceğim,
Darı ekeceğim,
Bebeğime, ninni söyleyeceğim..

Dünyaya haykıracağım!
Yedi deryadan duyulacak sesim,
Gök gürlercesine!
Alıp gök bayrağı, al bayrakla birlikte
Dikeceğim, Karabağ’ın en yüksek tepesine.