öyleki sessiz sedasız mineli bir suydu
titreyen kirpik kirpik gözyasları ile

bu öglenin en agır saati
hani kubur kubur düşerde gitmek telaşı
gözlerini gözlerine takıpta kaçarsın

bin yüzyıllar boyu kokun uçuşan rüzgarlar
küçüçük bir anne edasıyla
can verip mehtaba

işte zamanın en belalı vaktidir
ağaçlar gökkusagı
ve dalından kopardığın ayva
tekrar büyümeyecek aşka
en büyük şahittir....

siz o resme benzemiyorsunuz
ve bir adım ötesine gectiginiz kadına
bilmem hangi semtin hangi sokağın da
yagmur altındayım
sırf bunun için aglamam
çünkü elleri var size benzeyen bulutların
çünkü yürekleri bakıyor
aklımdaki cocukların

bu tren bu taşra yoldan sapacak birazdan
ay ışığı dolacak penceresine
belki bir vagonda sabahlayacak kuşlar
belki bir duvara yaslanıp ayrılığı hesaplayarak
uzaklaşacaklar

öyleyse haklıdır bu istikamet
demek biz o resme sığamıyorduk
demek ayrılıkta bir saadet ..