Ağır akşamlar usulca çökerken şehre
Solgun camlarda can verdi ışıklar.
Bir kızıl “ah” koptu dilimden
Yüz hüzne boyandı âşıklar.
Karamsar renkler titreşiyordu ufukta,
Karanlığın kırık nağmesi
Çınladı durdu sırlı sonsuzlukta.
Dağların ardında, Kızılbel’de midir,
Yoksa şifalı sular gibi
Gönlümü besleyen güzelde mi,
Sevda yüklü yarınlar?..
Kanadı kırık kuşlar bile
Karışıp gitti de göç kervanına
Ben hâlâ tuzağındayım uzakların.

Güz gürzünü savururken felek,
Çaresizce dökülür bitkin yapraklar,
Hazanın hüzzam kucağına.
Dallarda donar umut güneşi
Ölü toprağına döner yeryüzü.
Gölgeler üşür, gözler nemli
Bu âlemde en gizemli, en önemli
Ölüm hakikatidir kanımda donan.
Zaman sadece bir merdiven
Efkârlı gecelerin ardına uzanan.
Dağlar mor, bağlar kirli, yollar sarı
Karşımda can çekişen şu sonbaharı
Gördükçe titrerim.

Güz akşamlarının gurbet yarası
Sızım sızım sızılar gurub sonrası.
Elimde yâr mektubu,
Dilimde sıla türküsü.
Uzanır göklere kat kat
Zincirlerin kalın örtüsü.
Sürme diye göze sürülür
Bir küçük ışık, şık bir tebessüm.
Hasret denizimi çepeçevre doldurur
Renkler ırmağı billur nur.
İplik iplik bükülen çile yumağım
Hicreti cennete bağlayan bağ olur.
Şu titrek, mumdan kalbim
Kül benekli değil
Gül yanaklı sabahların
Çimen şafağına meftundur.


(MEB Bilim ve Aklın Aydınlığında Eğitim Dergisinde 2001 Eylül, Sayı:19, Sayfa:26’da yayınlanmıştır.)

(İlk yazılış tarihi: 07/11/1996, 17:03- 13/01/1997, 16:00; Yalvaç, Isparta)
*
(Son tashih zamanı: 01/09/2021, 23:41; Kocasinan, Kayseri)