çiçek açtır şiire, adı yaşamak olsun
terse de uçsun kuşlar, görsün başka dünyayı

hangi yöne yürüyeceğimizi çizelim
bir yerinde dünyanın, seyretmek olmaz
imzamızı atalım olura, olmazı es geçmeyip
her insanın gönlünde koşsun özgür atlar
ömrün her deminde sürsün saltanatı

nasılsa tohum verir çiçekler sevgi adında
sürgünler sarar dünyayı istemek yeter
nereye kadar büyüteceğini bilmek ellerini
ille bir el diğerini tutar, kaldırır düşmeden
düşlerini büyütür, insandan insana geçen sıcaklık

ye meyvesini şiirin, tat versin yaşamına
rüyalarda kalmasın aşkın ılık nefesi

bir yerde ayak diretmez insan
yoksa kalırdı bir yüz yıl diğerinin üstünde
her ülke yeseydi kendi pastasını
dünya dönmeseydi yerli yerinde
elbette cennetten kovulmalıydı havva ile adem
şiir yüklü bir dünya’ya yayılmalıydı düşleri..

22. 09. 2020 / Nazik Gülünay