durdum ve
düşündüm
ne acılı günler vardı
evlerin her biri
gözyaşlarını unutmadı
benim doğduğum köyde
taşlar da ağlardı
hiç biri unutulmadı
sevinç ve acı
mutluluk ve hüzün
bizim hikayemiz
tüm diyeceklerimiz
mezarlıktan geçer
oradan
gerçeğimize seslenmek
bin bir hatıraya selam ile
kabirlerle
beraber yürümek
geçmişi dinlemek duygusu
içimizi sarar
dünü ve
bugünü buluşturmak
hüzünlü bir düşüncedir
küllenmeyen acılarımız
bir kitabın sayfalarıdır
her bir kabir
bu yüzden seslenir bize
suyun ve toprağın
bizden kopardığı
unutulmaz canlar
işte buradalar
söğüt ağaçları anlatsın
o acılı günleri
gözyaşı ile geçirdi köy
duaya kalktılar
iki tarafı bahçeli yol
üst üste taşlar duvarlar
taşlara sarılı çalılıklar
duaya kalktılar
bir tabut
daha kaç tabut geçti
musalla’dan mezarlığa
bu yol hayatın gerçeği oldu
doğum ve ölüm
sonlunun sonu
her can ölümü tadacaktır
insanın sonu
mezarlık olacaktır ..




18.09.2020 / üsküdar
mustafa kaya