iki harfin elinden tutsam
kağıda sen damlardın
mürekkep balığı olur
anılar denizinde
öyle kimsesiz yalın
parıl parıldayarak süzülürdün
ben boş bomboş sayfalarda
öyle saatlerce izlerdim
sen anlatırdın deniz köpürürdü
dalgalar altında boğul boğul
can vermezdim
öyle kıpırdamadan
acıkmadan ,boğazım kurumadan
izlerdim
sen anlatır anlatır arada
öldüm mü
kaldım mi diye
deniz suyu atardın
bir avuç mavi
ben o maviden hayata tutunur da
sigaraya el verirdim
gözlerinin içindeki deryayı kaçırmadan
sanki sen kapalı gişe oynayan film
ben para babası salon kapatan
kapitalist
oysa hepi topu
bir kalem
bir boş sayfa
harflerinin kölesi yeni yetme
anılarının kambur hamalı
zamanı etinden bıçak gibi
kesip atan kasap
oysa bir hiç
ne bir kabı dolduran
ne bir kalıba sığan
bir çift mavi de can bulan
hepi topu bir hiç
Sibel Karagöz