Ankara’da durup durup dolduğumuz
kimi de
duman soluduğumuz zamanlardı
sevda düştü yüreklerimize
meğerse düş-müş gerçekten sevda
biz böyle bilmezdik...
Ne zaman yüreğimiz ayaklansa
bir kızın elini tutmaya kalksak
çekip gidiyordu başka bir şehre
ne zaman öpsek koklasak
kalbimize koymaya kalksak
zaman hep yeknesak...

Şans kapıyı vurmadan bir girse içeri
şöyle başa köşeye oturtsak
vallahi iyi karşılayacağız
bütün gönlümüze girenleri
razıydık kaderimize
karşımıza çıksa bile naçarı
biz gönül veren hiç bir kızın olmayacaktı kaçarı...

Dedik ya başkentte duman soluduğumuz zamanlardı
ne zaman firar etmişse yüreğimiz
bir kızın yüreğine
yarım kalırdı hep sevdamız
ah bir anasını babasını kucaklayıp sıksak
daha ötesi var mı be! Hısım akraba olsak...

Yok aga yok
vuslat hep başka bahara
hep ertelendi
şans kapıyı vurmadı içeri de girmedi
neylesin Mabut neylesin
şu benim garip gönlümü kim eylesin
o zamanlar aşkta bize yol vermedi...