Akşam sükut içinde bakarken yıldızlara,
Tutarken olmayan senin elinden.
Şimdi tüm hayallerim dökülecek satırlara.
Ondan ötesi yok sen olamayınca.
Ve artık biliyorsun;
Bugün bir can eriyecek ırak bakışlarında.
Senin haberin yoktu;
Sendin şiirin en güzel mısralarında.
Satırlarda yazdığım tüm sevdalar hayal,
Yaşanmadı hiçbir şey ne önce ne sonra.

Susuyor lal kesilmiş yorgun Mezopotamya,
Gözlerinin renginde şimşekler çakıyor,
Yüreğimde bir bir güller soluyor,
Bu bahar akşamının serin gölgesinde.
Sardı benliğimi yokluğunda kalan sessizlik,
Kalemimle konuşurum sen olamayınca,
Bakma öyle bağırıp çağırdığıma,
Üzerimde her şeyde bir sükutun hali hakim.
Hani bazen her şeyi değiştiren o tek bir hecelik,
İşte o olmayınca berbat bir hal kalır üzerimde.

Yine senin hayalinle bir akşam üstü sükut,
Seni yanımdasın gibi düşünmek,
Tebessümün ilaç gözlerin mesut,
Sonra bir anda çekip gitmek,
Seni hiç görmeden bilmeden düşünmek,
Uzak bir hayal olsa da seni yazmak yinede umut.

Hep bir falcının bir sözü ile başladı bu hayal,
Oysa falcı kadın farklı anlatmıştı seni,
O seni demişti, yıllardır beklediğin peri,
Yalnızca hayalinle avuttu beni,
Ne büyücü, ne de falcılara,
İnanmıyorum artık o günden beri.

Yokluğunun bunca matemine rağmen,
Seni inatla yazabilmek yeniden,
Ve sen yoksun belki de hiç olmayacaksın.
Belki de bir gün olacaksın satırlarda yazdığım gibi,
Bir sahil kasabasında yakamozlu denizi izlerken,
Ya da serin akan Dicle’nin kenarında,
Belki de Mardin’in tılsımlı sokaklarında.
İşte bu yüzden seni yazdım mısralarda.

Seni bilmiyorum kimsin, neredesin,
Bir falcı kadının yalanıyla başladı,
Saçların siyah gözlerin mavi,
Hep gülen bir yüz, üzerinde şiir havası vardı.
Biliyorum söyledikleri hep yalandı,
Bunca güzellikler hepsi bir arada,
Hiçbir zaman bir şaire rastlamadı.

(Mehmet Zeki Aksoy )