Düş yangınından kurtarabildiğim:
Hepi topu zaferlerim:
Bir top kâğıt ve işte kürsüde şakıyan bir hece
Kimliğim yoksunluk, hafız:
Hafif meşrep bir dünyadan çok uzak bir atlas
Yeri göğü birbirine katan düşüşlerim
Aşkın hicaz makamı
Aşina gölgelerden kaçırdığım ruhumda ne çok
Girdap saklı
Ve cüce zaferlerim
İtina ile üzülürüm, demenin de meali işte.

Kocaman bir broş
Yakama tutturduğum
Pamuk teni mevsimin
Oysaki yenilgiye düştüğüm binlerce hece
Kopmak değil de asla ömürden
Kaynak yapacaksam duygularıma
Bir elimde kalem bir gözlüğümde sürünen heceler
Ah, nereden düştüysem ben bu sevdaya?

Yanık sesinde bir kartalın doğum günü
Öldüğüne biat askıda kalan ekmek
Kuş üzümü rüyalarım ve üzünçlerim
Sadık kalmaksa hürmete
Hemencecik bir ayraç koymalıyım kendime:
Hani olur da dağılırım yine
Olmadık yerde de ağlamaya başladım mı
Sanmasınlar da sahi:
Ne aciz ne asi
Varsa yoksa bir hece peşine düştüğüm
Bazen şerit değiştirdiğim
Ve göğsümde kurdele
Sahi, ne zaman okumayı sökmüştüm ben?

Diri zaferler hecelediğim
Yalın sözcükler hedeflediğim
Oysaki anlatamam bunca şeyi
Ne zamanki gizlenmesem arkasına imgelerin
Kolay yoksa söylemek:
Ve işte kat çıktığım göğün tepesi
Hala zirvede acılarım
Ve şenlikli göğüs kafesim
Elbet azat edilmesi ne demek yüreğin?
Yoksa nasıl tadı çıkardı ömrün
Hissizliğe kompliman yapanlar
Acımı katık yapanlar kahkahalarına
Hem annem öğretmişti bana:
Yüksek sesle gülme, diye.

Ve şimdi ağlıyorum anne,
Hani söz verdiğimi de unutmadım
Lakin insanlığıma versin ahvalim
Bir de paye verdikleri nefislerine köle olmadım şükür
Bir ömür de çimdikledim kendimi
Ne zamanki dalsam hayallere
Gülerim de yerli yersiz en çok da kendime
Mesken tuttuğum kâğıdın aldığı harareti benliğimin
Elbet daha da buruşmadan kâğıt
Noktayı koymalı şiire
Hani olur da yeniden ağıtlar yakarım
O vakte kadar uğurlar ola, hafız
Unuttuğumu da sanma sakın
Ve nasıl minnettarım dağ gibi yüreğine
Saklısın elbet dualarımda bilme sen yine.