insanın ağzında yıllanırken barbarlık
anladım,
ceninken vazgeçmeli doğmaktan
ne kötü,
metal bir uygarlığa gözünü açmak!


ölüme yolcuyken tenim
kim bilir kaç sayfadır defterim
ey üzerime yorgan diye örttüğüm toprak
aradığın benim, ellerim çürümesin isterim
toprak dokundukça hodbin yaralarıma
yanılgılarımı hatırlarım
sözcük tutsan saçlarıma
şiir gibi bir şey olurum...

bana benzemiyorsun travmasında
haykırdı çoğunluk mottosu
insan kalamama dürtüsü
fikirleri öldürememe korkusu
sizler, bizler, ötekiler
şehirli hayvanlar tarihsel sızı
’ öteki’ görmeye ant içmişler!


beni suçlayanların
sizin üzerinizdeki tesirini biliyorum


bir bilsen kaç nefes arasıyız
son sözlerin söylenmesi
sekerat anıyız
iflah olmaz ölüm baskınıyız
kaç taşın karşılığı taif’teki dua
ve sığınarak örümcek ağına
mücerred şeytanımı takıyorum koluma
yine de yolcuyum
en dünyalık halimle
tutunurum rahman’a
acıyla her sınandığımda
acz ile varlığım
rahim’in huzurunda...


haykırdı
kendi bilincine kavuşamayan insan
’yok et onu!’ , ’bitir işini!’
içimde beyaz adamın kızılderili sezgisi
ötekiydi ilkellik, yok edilmeli
çizgi roman marifetiyle yok edildi
kırıldı gişe rekorları
eşit var olma hakkı
sentezini oluşturamadı insanda
nefretle iliştirildi rakamlara...

öte karanlıklarda
unutulmuş insanlar var
sildik onları bir bir varlık sahamızdan
olay bile sayılmıyor şimdi
ben insan(!)
en fazla bu kadar eşref-i mahlûkat


fikirlerinize katılmıyorum
ancak onları dile getirebilmeniz için
kellemi veririm


ey gölgesine gizlendiğim
ölümü unutan kalbim
bilirim,
kendini hükümdar sayan yanların var
aynanda büyük ölümsüzlük rüyası:
ey ruh-i rahmani
ikra ikra / söyle bana
var mı benden daha ölümlüsü dünyada
söyle kim savmış sırasını
bundandır yanılgıların küfre sapması...

kucaklamak en tehlikeli kırılganlık
zor gelir nedense
umut renginde yaşamak
bundandır belki
insan olduğumuzu inatla haykırmak!


zaman, küflenmiş damar
karanlıklarda teslim olmuş giz
korku karışır çivilenecek tahtaya
ayakkabım bırakıldı mı kapıya
içine sığmaz yaptıklarım
ölüyüm canım
çıplak ayakla gitmeye yeminliyim
can işte
kırılıyor toprağa düşünce
kime seslensem beyhude
ne olur koruyun beni
varlığıma şahit sömürge organlar!




Sokrates
Voltaire