Eşref-i Mahlûk’a yücelten Rabbim!
Sen dilersen türlü türlü hâl benim.
Sıratı; kıldan da incelten Rabbim!
Lûtfuna yüz süren arzıhâl benim:

Meleklerin secdesinde görkemim
Yasak meyve ağusunda mâtemim
Niyazımla Arafat’ta Âdem’im
Hâlik sensin; mahlûk benim, kul benim.

İzin verdin; mancınıkla atıldım
Hikmetinle; köle diye satıldım
Kudretinle; bir balığa yutuldum
Nurum sensin; yanan benim, kül benim.

Mirac ile âlemleri aştırdın
Aşkın ile sınırsızca coşturdun
- Beyt ’im - dedin; Beytullah’a koşturdun
Dâvet senin; - ara! -Benim,- bul! Benim.

Kâh Yunus’um; odunları sırtında
Kâh Mevlânâ; kalıp Şems’in ardında
Kâh dünyayım; malın, mülkün derdinde
Tamâ benim, hamal benim, çul benim.

Bâzan sende, bâzan ise ağyârım
Dost sanıp da şu nefsime uyarım
Sevda ile her gönülde bir yârım
Leylâ için; Mecnûn benim, çöl benim.

Şaşıp Nemrut ve Firavun olsam da
Denizlerde tünel açtın asâmda
Dilden dile ibret olan kıssamda
Ebrehe’yi ibret eden fil benim.

Benim için halk eyledin âlemi
Hem tattırdın hem sevdirdin elemi
Mâdem bana bahşeyledin kalemi
Tarih benim, kültür benim, dil benim.

Ben olmazsam toprak nedir, din kime?
Geçmiş nedir, bugün nedir, dün kime?
Vatan nedir, hükümdar ne, ün kime?
Bayrak benim, hilâl benim, al benim.

Çeşit çeşit nimetlerle donattın
Akıl verdin, bana seni arattın
Hamdolsun ki beni insan yarattın!
Arı benim, çiçek benim, bal benim.

Kapındayım! İsyanımla, suçumla
Sığındığım duadaki gücümle
Habibinin – ümmetimdir! - Tacımla
Rahmetindir; tutunduğum dal benim…