Yolda kalmıştı ay ışığı ve dayanamadım
Onardım yüreğini mevsimin
Dolup doluştu kırkikindiler
Yas yüklü kadınlar
Yüzü asık ve buruşuk bir düş de bindi ay dedeye
İçimin ikramı ile ihya ettim gökyüzünü
Bir dirlik ve birlik çağrısı ki
Yoldan geçen kimse buyur ettim ay dedeye
Sormadım da kimin nesidir, diye.

Yoğum yine bu gece
Az evvel çıkardım hüzün hırkamı
Ve astım ay dedeye
Elbet yetmedim hiçbir zaman yetemedim
Yitiminde günün derledim topladım güncemi
Yaslanıp en ulu dağa sözlendim dualarla
Sözcüklerim yastan yeni çıktı üstelik
En azından şiir bitene kadar mutluyum, azizim.

Bir azize olmayı dilerdim
Kim bilir belki de ta kendisi.
Ruhum yorgun hem mevsim gibi
Aslında mevsim de yüklü hala taşıyamazken
Bunca insan neslini
Belki de bizleriyiz taşıyamayan birbirini
Verip veriştirdiğimiz ne çok şey ne çok acı
Açısı kaybolmuş hep yüreklerin
Pencereler kırık ve dağınık
Bir mimozayı dahi esirgerken çiçekçi
Selam verip de alamadığım değil elbet
Tek gerçek.

Bir de vazgeçişlerim
En çok da kendimden
Yaşaran gözlerim, azizim
Bak yeşerdi dünya ve çiçekler
Neymişim ben neymişim?
Yaşa, efkârlan ve kılıç kuşan.
Yetememiş de hem düşlerimin peşine
Düşerken
Ah, bir de düşse ya şunca zalim yakamdan.

Ne diyordum ben sahi?
Ah, evet, içine gizlendiğim ay dede
Bir de makul olan olmayan ne varsa
Tıktığım heybeme en çok da
Sırdaş bildiğim gölgeler
Ve yakarışım Rabbime
Şükürler olsun ki duyan biri var işin sonunda.

Kenetlendiğim bir ışık
Rengim bazen pembe bazen soluk
Aşkın kıvancıyla iç geçirdiğim o izlek
Hani saklandığım
Hani gözümü sakındığım sevdalı yürek
Yeter de elbet her birimize
O kadar geniş ve ferah ki içim kimi zaman
Kir tutmadığım de değil elbet yalan
En azından Mevla’mın gözünde
Endamlı bir gülüşü de pelesenk etmişken yürek sesime.

Selamımla geldim bu şiire
Alanın da almayanın da canı sağ olsun, be azizim
Hayat, bu, gelip geçiyor işte
Ama sevmeden de tükenmez hani hiçbir şiir hece hece
Yarenlik eden bir kalem ve sevinç
Buz tutan yürekleri dahi ısıtmaz mı için için?