Karanlığı uyuturken sessizce yağan yağmur
Düşlerinin altında ıslanırım her gece...
Bir ağıt ki sessiz gidişin
içimde çınlar günlerce
Adın dokunsa gönlüme
Bir yusuf yalnızlığı çeker yüreğim
Kör kuyularda sabahlarım
Yokluğun ince bir sızıdır böylece

Ay büyürken derin sularda
Aksin yansır avuçlardan,
Hasretinden öperim sessizce
Kirpiklerine dizilen yıldızları
Bir bir ayıklarım can kırıklarından
Yüreğime sarındığım bu son bahar
Güneş doğmayacak mevsimdir ebediyete kadar
Sen! Menekşe kokulum gül bakışlım
Umutlar yeşermeden solar bilmez misin?

Ayrılık anca masallarda olur derdim
Şimdi sinemi yol yapıp önüne serdim

Gelişine kurduğum tüm saatler
Zamanın ötesinde takılı kalır
Yokluğuna uyanırım her sabah
Ve yokluğun, sinemi yakan kor ateş
Hani öptükçe hayat bahşeden buselerin ?
Biçare yol gözler
Yıldızların koynunda yatarım her gece...
Sen! ayın üzerine doğmaya utandığı güzel
Züleyha’nın ağaran saçlarında
tel tel yusuf nakşedilmişken
Kaç hasretin sancısını taşır yüreğin?

Çorak gönüllere yağacak rahmetti gözlerin
Aşkına susamışım kerbela yüreğimde
Kıyıya uzun cümleler yığarken dalgalar
Gözler kan çanağı, dicle gibi kan çağlar
Aşkın gölgesinde binlerce sevda yeşerirken
Sana uzattığım eller hep havada kaldı
Şimdi sessiz bir gemi gibi
Közümle beraber
Gitmeliyim bu limandan.
Bitsin diye bu sessiz hikaye
Sefil sersem düştüm yollarına
Susuz kalmış yolcuya pınardı gözlerin aydîlam

Gönül Esvedi