Adı Mahinûr idi zeytin gözlü güzelin
Öyle bir güzeldi ki mührü gibi ezelin

Kaza bir kâbus gibi çökmüştü üzerime
Sanki dikenli teller gerilmişti derime

Keşke giç gitmeseydi miras için Mısır’a
Bu muazzez sevdadan dert kalmazdı asıra

Hemen yola koyuldum zaman şimşekten hızlı
Kader bu karşı konmaz alnımızda yazılı

Günlerce meczup gibi Mısır’a yol almıştım
Gidene dek binlerce ümitlere dalmıştım

Heyhât heyhât ki heyhât nafileydi gayretim
Tam üç ay aramıştım bitmişti dirâyetim

Ne deniz ses getirdi ne görmüştü birisi
Bir türlü bulunmadı ne ölü ne dirisi

Sonunda İstanbul’a mecbur kaldı dönüşüm
O dönüşle başladı günden güne sönüşüm

Ne günün rengi vardı ne gecenin ahengi
Yeryüzünde bir bendim bensizliğimin dengi

Kulaklarımda hâlâ mazinin çığlık sesi
Yetiş yetiş diyordum kimsesizler kimsesi

Günlerce devam etti evlerini tavâfım
Binlerce hayâliyle çevriliydi etrâfım

İki katlı evinin perdeleri solmuştu
Yerine yalnızlığın çizgileri dolmuştu

Bahçe duvarlarında sarmaşıklar susuzdu
Fesleğenler perişan manolya uykusuzudu

Yetim çocuk gibiydi ahşap konağın dili
O eski şen günleri mahalleye vergili

Emanettir diyerek önünde çöküyordum
Çiçeklere su diye gözyaşı döküyordum

Canlı ölü gibiydim azât gözlerin feri
Gören bu mu diyordu o talihsiz Makberî

____Makberî