Hiç haksız görmeden, asla ben beni,
Yargısız infazla, çok insan astım.
Pek çok eleştirdim, us’la ben beni,
Peşin hükümlerle, çok insan kastım.

Ben yanılmam derdim, kuru inatla,
Hep kavgaya koştum, yılkı bir atla,
İnsanlık suçumu, sen bine katla,
Gıyabında atıp, çok insan kestim.

Kin nefret kibirle, çağlayıp coştum,
Mazluma zulmetme, peşinden koştum,
Şer küpüm doluydu, hayırda boştum,
Uzak durdu bana, çok insan dostum.

Seremedim cem’e, irfan postumu,
Bir kalemde sildim, nice dostumu,
Dilimle yıktırdım, insan büstümü,
Yobazlık fakına, çok insan bastım.

Ne çok badireler, geldi de geçti,
Vurmak şöyle dursun, deldi de geçti,
Alınmadık deyin, yeldi de geçti,
Bir değil bin değil, çok insan des’tim.

Özürlerim ince, suçlarım kalın,
Kızaran yüzümden, siz ibret alın,
Ya beni affedin, ya çayra salın,
Vardır içinizde, çok insan dostum.

Düşündüm taşındım, ben bana sordum,
Çok gönüller kırdım, çok kişi yordum,
Velhasıl hatayı, kendimde gördüm.
Bağışlayın beni, bak insan estim.

İnsan eleğinde, eledim beni,
Vicdan beşiğine, beledim beni,
Tükürdüm tükürdüm, yaladım beni,
Ozan Figani’ce, ben beni kustum.

Ozan Figani (Erdem Gümüş)
21.07.2020
Amasya