Rüzgâr keskin bir kılıç ve bir ustura ağzı gibi esip
Ne zaman kanatırsa yüreğini
Ve ne zaman dallarından savrularak
-bir intihar anı gibi- boşluğa bırakırsa kendini yaprakların
Ve ne zaman lapa lapa düşerse saçlarına kar
Ve ellerin ne zaman üşür
Ve ne zaman titrerse soğukta yüreğin
Beni düşün…
Buzul çağında ellerini hohlayarak yakan nefesin
Dağların doruğunda sevda sevda yanan ateşin
Yüreğinin en onmaz acısını
-Ve deli bir kısrak gibi atışını- aşkla dize getiren
Ve yüreğinde volkan gibi patlayarak açan
Kardelen çiçeğindim ben senin…

Şaşkın telaş…/ acemi aşk…/ ve dehşet bir heyecan içinde
-kalplerimiz gibi birbirine çarpa çarpa- yürüdüğümüz yolları
İç denizimde -sen gibi- parıldayıp duran yakamozları
Leyla’nın Mecnun’u gibi hem deli…/ hem divane
Sana yangın…/ sana hasret susuzluğumu
Ve dipsiz bir okyanus kadar derin
Masmavi iki alev topu gibi yanan
Ve sana bakan gözlerimi sakın unutma…

İçin acıdığında
Ve bir orman gibi tutuşarak yandığında yüreğin
Ve bütün ağırlığıyla -bir karabasan gibi- çöktüğünde üzerine yalnızlık
Beni düşün…
Seninle birlikte yanıp küle dönüşen bendim
İçinde acıyla parçalanan yüreğin
Her ağladığında…/ gözlerinden akan yaşın
Hıçkırıkların, çığlıkların…
Her gülümsediğinde
-Boylu boyunca- dudaklarından yüzüne yayılan tebessümün
Gülüşün
Ve sokakları çın çın çınlatan
Yürek dolusu kahkahandım ben senin…

Beni düşün…
Yaşamın karanlığına inat
Yaşamaya gayret et…
Gökyüzünün maviliğine
Güneşin sıcaklığına uzat ellerini
Ve yüreğini yıkıp geçen depremlerin enkazından
Bana bir ses vermeyi sakın unutma…

Şubat 2016