Aşk şiirine anarşist bir suikast girişimi

Bilirdi;
Yalnızlıktan ve ayrılıktan oldum olası korkar
Ne zaman bir başıma kalsam
Ödüm patlar/ yüreğim çatlar/ yapayalnız kalamazdım asla…

Kendimle bir başıma
Ve yapayalnız bırakmak istemezdi bu yüzden beni
Bilirdi; yanımda o yoksa kafayı yerdim çünkü…
“iyi bak kendine” dedi
Beni bana değil de
Kendine emanet eder gibiydi
Elveda der gibi/ dönüşü olmayan bir yola gider gibi
Bir dağın çöküşü/ bir çığın üzerime ansızın düşüşü gibi
Yere düşen yağmur ve havada savrulan kar gibi
Ellerimi boşluğa
Gözlerimi yollarına koyup gitti…
Korktum;
Kalakaldım/ Bakakaldım/ Sevekaldım…

- punduna getirip şiire sızan
Ve suikasta yeltenen anarşist bir dil yazdı sonunu şiirin-

“Kapıdan çıktı… Birkaç adım attı… Durdu kadın…
Yüzünü çevirdi
-Yaramaz bir çocuğu azarlar gibi-
“abartma, annemlere gidip geleceğim” dedi…”