Kolay oluyordu tabi;
Kelimeleri yan yana diziyor,
Üst üste koyup yerlerini değiştiriyordun,
Birkaç afili kalıplara ithafen dokunuşlar,
Bocalayabildiğin kadar yalnızlık,
Bedenini silip süpürecek miktarda karanlık,
Bir tatlı kaşığı, gözyaşı,
Tanımana gerek yok kimseyi,
Sokağındaki ölüm sessizliğine ihtiyacın yok,
Savrulan tokatları,
Sırtına inen yumrukları dindir,
Manâsı yok,
Şimdi, süsleme, her gün geçen bulutları,
Abartma duygularını,
Ağaçların, çiçeklerin, rüzgârın konuşması,
Tam bir deli saçması!
Durdur kafandaki hayalî çarkları,
Bencilliği, umut tacirliğini, görgüsüzlükleri,
Görmezden gel bu sefer,
Hâlâ sevmeye çalıştıklarını,
Kimler kimler seviyor senden alâ.
Boş bakışların ardındaki kanlı uçurumlar,
Yırtılan gırtlaklarla yakarışlar,
Nasıl zor olabilir ki,
Hadi sende boş ver!
Kırılan kalplerin hikâyelerine kabaran kulağını patlat!
Vicdanın, anlayışın, hoşgörünün,
Sadece adını bilenlere inat,
İnat etme işte!
Bırak, savrulsun yapraklar,
Seyre dalıp gitme,
Çirkinliklerin ardındakilere,
Sise, fırtınaya, belâya koşan ayaklarına, vur prangaları,
Uyut yüreğini, umarsızlık dehlizinde kaybolup,
Dokun tüm yanaklara,
Bir çiçekten öbürüne uç,
Parmakların gezinsiz çeşit çeşit saçların arasında,
Zevkine, arzuna, keyfine bak sırasıyla,
Ne tatlıymış yaşamak aslında...
Kolay oluyordu tabi:
Kelimeleri yan yana dizmek,
Üst üste koyup yerlerini değiştirmek.