/ Ve sonra o bana dedi ki:
"Her gece kağıtlar üzerinde binlerce kalp nakli yapan;
ama kendi yarası kangren olmuş bir tabipsin."/


I

Şimdi, yüreğimde bir otogar yorgunluğu...
gidenler, gelenler, yitirdiklerini arayanlar
ve unutmak isteyen, unutulmuş, unutulanlar ...
heba edilmiş, terk edilmişler, kimsesizler, üşümüşler, yenilmiş ve gecikmişler...

Bense, buruşmuş bir fotoğraftan sızan unutulmuş bir kederin suretiyim..
acının ana vatanında yaralı bir umudun dikiş izleriyim...

Ve kimliksiz bir aşkın faili meçhul cinayetiyim...

II

Dipsiz bir intikam kadar derindim...
yorgun bir çınar gibi içimde sakladım fırtınalarımı...
yeni voltalar biriktirdim hapishane avlusu belleğimde...
avuçlarımda günlerin avuntusuz ve buzul kimsesizliği...

’Ölür yaşadığını herkes’
bense apansız çekilen tetiğe yaşadım..

III

Bu kentin çocukları, her fırtınadan artakalan...
ve suskun gecelere düşen bir çığlık gibi savrulan!
daha esmerdir kederleri... / ve sevinçleri...
hayatın rahminde gizli bir kürtaj gibi gasp edilir gülüşleri.
haklıdır küfürleri...
barut kokar geceleri
ve mağlup aşklarda apansız dökülür külleri..

Apansız dökülür külleri..

IV

Kurak bir umudun saçağında yorar seni şu savruluşlar,
şu uğultu...

Paslı düşlerin iri bir yalnızlığa yaslanır...

Toprak kokmaz şehirler hiçbir yağmurdan sonra;
bozgun başlamış bir hayat
hep hazin ve tenha yaşanır.

Soluk bir fotoğrafta eksik bir gülüşsün artık ...

Sen, öznesi şu kimsesiz ayrılıkların;
sen, hep özeti kocaman hayatların.

Günlerin eşiğinde kanayan her akşam seni yalnızlığın terletir...
Sonra hızla soğuyan bu hayat,
sana hiç kullanılmamış intiharlar ezberletir.

Senin yüzün sonbahar, acın esmerdir;
seni tarifi imkansız yoksulluğun değil,
şu çürümüş yasalarda yamalı umutların kirletir.

V

/ Sildim parmak izlerimi,
faili olduğum bütün cinayetlerden;
sanıkta benim, tanıkta! /

VI

Bütün pencereleri kırılmış,
gizli bir intihar gibi yaşadığımız ömrümüzün...
Oysa, soğuyorsa sesi dünyanın
ve giderek irileşiyorsa kalabalık,
değişmez akışında zamanın...
Herkes kaybolan boşluğunda avcısıdır kendi yalnızlığının.

V

Şimdi, savrulan ömürlerimizde
delil yetersizliğinden serbest kalmış acımasız yılların izi...
Ve kanayan yüreklerimizde
kimliği belirsiz kişi veya kişilerin parmak izi...

Yeterli suç, yetersiz delil...

O yüzden, kendi çığlıklarımızda başkalarının ses izi...

Kendi çığlıklarımızda başkalarının ses izi.


Birdal Erdoğmuş -