Celladın Sessiz Ölüm Şarkısı

OYUN ZAMANI


//…Celladını kaybetmiş bir ip gibi boşlukta sallanıyordu nar ağacı…//

Göz göze gelmemeye çalıştığı

Sadece başka gözler değildi; mesela yolculardı.

Yollarda izini bırakan kar tanelerinde oyalanıyordu zaman.

İnce sessizliği kavuran

Salınmalar yanılsamalar aralanıyordu


Mezar kazıcılarının bulduğu altın dişler parlıyordu
muhbir bir ay ışığının altında.

Diğer ağaçlar sessiz ve zorunlu tanık olmaktan bıkkın.

Her ertelenişte boyunları daha bir bükük.

Kımıldamadan duruyorlardı.

Dilleri lâl


Rüzgârları saklıyorlardı yapraklarının arasında.

Rüzgar,

Tutunuyordu toprağa...


Başka bir fotoğraf yırtılıyordu, zamanda...

Dar ağaçlarının yaprakları yoktu mesela...

O yaprakların çiçekleri de...

Ki; renkleri saymamalıydı.

Dalın
çiçeğin
meyvenin olmadığı
O sessizde
o karanlıkta


Ay huysuz
Ay sabahı bekliyor...


Yarasalar, asalar yollarını şaşırıyorlar

Çarpıyorlar kayıp şehrin kayıp yolcularına

Kayıp prenses kendini arıyor umarsızca.

Dumansı kurşunî sisin sardığı her siluet

Her şey

Yağamamış yağmurun altına sokuluyor.

Sıkıntı basmış toprağı

Bir türlü bitmiyor!


Bir türkü başlasaydı keşke
Zaman uzak sessizliklerde
Uzaklıklar uykuda
Ölüm pek yakınımızda


Al/kışlar al/kışlar geliyor sonra.....


Biri salonun tüm ışıklarını yakıyor.
Canlanıyor ağaçlar.
Duman üfleyen makineleri kapatıyorlar.
Tiyatronun penceresine konmuş bir grup güvercin
delicesine kanat çırparak
havalanıp, uçuyorlar...

Renge
Kokuya
Şiire
Şairin kalemine
Ozanın mızrabına
Sazının teline



Rengi-mavi.

Kokusu-iyot.

Dokunulası-serin.

O mavi deniz(e) (doğru!...)
Ömür dediğin aşk oluyor yeniden
Yaşam oluyor
Denize doğru !
Yaşam oluyor nefesin


Dalgalarla buluştuklarında,
Yağmur yağıyor usul usul..
Huzur
Dinleniyor dalgaların ritminde.
Ilık;
Serinletip, yumuşatıyor taşlaşmış kayaları...yürekler gibi.
Güneş doğuyor mu, batıyor mu? Anlaşılmıyor.


Ve Güvercinler....
Ah o güvercinler...

Hep pencerede...

Hem gökyüzünde

Hep! Kurşuni.

Hep !!!!

Kurşuni.

Gökyüzünün rengini kuşanmışlar çünkü.


Dar ağaçlarına salıncak kurup,

Saklambaçlar oynayan

Çocukları ebeliyorlar.

Nedense herkesin gözlerinde

Gizlenmeye çalışılan o garip tebessüm öylesi aşikâr ki!

Bir kahkaha gibi

Çınlıyor semada,
Bulutta.
Denizde.
Akta.
Toprakta


Çınlıyor………….

Bir celladın gözlerindeki engerek!




Biz hayatı boşa yaşamadık ki !

(Yağmur yağacak……..)

14 mayıs 2010---