Kalabalıklar alıyorlar içlerine beni,
Üzülüyorum bir şeyler yapamadığıma,
Davranışları birer hurda yığını,
Yürekleri hep yıkımdan yanalar,
Çok çok kalabalıklar…

Benden çoklar,
Düşümden, düşüncemden çoklar,
Güçsüz düşüyorum, zira kalabalıklar..

Sorunum yok; sorunsuz gibiyim,
Sadece suskunum. Ağrıyor eklemlerim.
Damgası oluveriyorlar gecelerimin,
Baş edemiyorum, zira kalabalıklar..

“Unutayım” demek ne mümkün?
“Yeter” diyorum. “Ne olur susun!”
Yüksek anlayışlarıyla oluyorlar küskün,
Daha çok ses çıkartıyorlar, oluyorlar bütün.
Size de malumdurlar,
Merdivenlerde topuklarının sesleri,
Az buçuk düşük çeneleri,
Kapı önünde vıdı vıdı,
Ani çarparlar kapıları,
Baş edemiyorum, kalabalıklar..

Hangi birilerini ikna edeyim,
Bilemiyorum.
Sonra yine güçsüz düşüyorum.
Zira çok kalabalıklar.